Şunu göğsüne koy Minna, dedi yerden bir çiçek kopararak. Henüz hiçbir insan gözünün görmediği şu zarif yaratığı al ve şu çiçeği hayatında bir eşi daha olmayacak şu sabahın bir anısı olarak sakla!

Meşenin dibinde saklanan menekşe içinden şöyle der: "Güneş beni sevmiyor, buraya uğramıyor." Güneş de içinden şöyle der: "Aydınlatırsam ölür bu zavallı çiçek!" Ve çiçeğin dostu olduğundan, sevgilisinin taç yapraklarını renklendirmek için ışınlarım meşe yapraklarının arasından süzerek zayıflatır.

Bizi bu kadar kusursuz kılan da zaten bu içgüdümüz. Siz erkeklerin çabayla öğrendiklerini biz doğrudan hissediyoruz.

Ah! dedi Séraphita, Havva’dan beri kadın iyiyi de kötüyü de hep bile bile yapmıştır.

Benim tabiatımı anlamış olsaydınız bana müzik dinletir; dertlerimi, sıkıntılarımı uyuturdunuz; ama siz beni kendiniz için seviyorsunuz, benim için değil.

Dünya kadınlarının sevgilerine hâkim olan iki duygu vardır: Kendilerini ya teselli etmek, yerden kaldırmak, kefaretlerini ödemek istedikleri acı çeken, düşkün, suçlu yaratıklara adarlar; ya da tapınmak, anlamak istedikleri ve çoğu zaman da altlarında ezildikleri üstün, yüce, güçlü kişiliklere verirler.

Tanrım, sıradan kadınlar nasıl da her istediklerini aşıklarından aldılar! Onlara "Susun!" dediler, adamlar dillerini yuttu. "Ölün!" dediler, adamlar öldü. "Beni uzaktan sev!" dediler, zavallılar kralın karşısındaki saray dalkavukları gibi mesafelerini korudular. Onlara "Evlenin!" dediler, adamlar evlendi. Bense sizin mutlu olmanızı istiyorum, ve siz bunu reddediyorsunuz.