Beni severken yalnız beni sevmiyorsun sen…

Sevgisizlik gökyüzünü yere indirmişti. Herkes bir kayıp dua toprağın rahminde.

Tanrı bütün bayramları gövdenden indiriyordu.

Sürmeli yalnızlığım… Geldin ve gittin. Yapraklandım. Yıldız döktüm. Akşamı donandım. Ellerin yüzümde nilüfer. Keder gülümsedi. Deniz bir gönül soluğu. Şarap tenimde gül açtı. Zamana dokundum. Mumlar Tanrıya değdi. Geçtiğin kasabalar birer arzu pıhtısı. Geldin ve gittin.

Dört mevsimli bahçelerden özürler buluyorum yaşamaya...

Dünya aklında tutmaz kimseyi sürmelim.

Kalbim
Doğurdun beni
Ölümle mühürlü dünyasın.

Yok olan evler bahçeler hayvanlar değil
Ölüm gövdeden haysiyete geçiyor.

Ölüm. Ölüm. Ölüm.
Ağaçlar yapraklarından utanıyor.

Tanrım
Ölende mi soluk alıyorsun öldürende mi?

İçi boş bir mezar açılmıştır evin içine
Devlet açmıştır
Yataklardan açmıştır
Rüyalardan açmıştır
Oyunlardan açmıştır.
Anne bir korku masalı nicedir
Anne bir öfke masalı
Anne bir ölüm–
Baba yirmi yıldır aynalara bakmıyor
Baba yirmi yıldır bir meydan ateşi
Baba yirmi yıldır bütün harferi tüketti

İnsan yoruluyor sevgilim
Yaralı bir zamanla kendini sevmekten.

“Öyle düşündüm ki seni yitirdin gerçekliğini”

Ölüm sensin bundan sonra sabahın sahibi...