Kafamı yorganın altından çıkaramıyorum. Çıkarırsam düşlerim yok oluyorlar.

Bir kere sarılmayı denedim ona. Tüm etleri koptu. Yalnız iskelet kaldı kollarımda.

Tavan arasındaki küçük odada. Burada. Oturduğum masanın kenarında her gün kendime yeni yeni ölümler hazırlıyorum.

İşte gene uyumam için hiçbir neden yok. Uyanmam için de.

Oysa bambaşka bir yerdeyim. Sana sarılıp yatarsam, çocukluğumdayım.

Kimin kimi öldürdüğünü bilemiyorum. Ortada bir ölü var. Ya o. Ya ben.

Yaşlı halimle ne değin mutlu olacağım genç bedenim ölü olarak bu dar sokakta yatarsa.

İşe gidermiş gibi geliyorum buraya. Hiçbir şey yapmadan oturup bakıyorum.

Bütün olaylar benim dışımda olup bitti, ben yalnız günleri ve saatleri bildim.

Ölüme ölmemekle karşı çıkıyorum
ölmemek de bir çeşit ölüm mü

artık sözcüklere inanmıyorum sözcükler yanıltıyor
beni

ölüme giden yol çok uzun
yoruyor beni
hastalık hiçbir şeyi değiştirmedi
intihar etmek istedim
iyi ettiler
delirdim gene iyi ettiler
artık yapılacak bir şey kalmadı

Devrimci inançları olan kadınların sert, militan bir dış görünüşe bürünmelerine karşıyım. Kadın, kadın olabilmeli. Bu da kolay değil.

Halklara olan sevgisini, insan ancak bireylerle olan ilişkilerinde geliştirebilir. Çok sevmeyen, çok sevişmeyen birinin insancıl bile olabileceğine inanmıyorum, diyorum.

Biz yıllardır bu kentte yaşıyoruz. İçimizde ömrü bitenler oldu. Onları oldukça eğlentili törenlerle gömdük.

Kadının güzelini bilir, bu kadınlara annesi, arkadaşı ve aynı zamanda sevgilisiymiş gibi bakardı.

Anadolu kentlerinin otogarları ne tatsız köşelerdir. Buraya inen yolcular, bir an önce otobüsleri kalksın da gidecekleri yerlere gitsin isterler.

Her yerde kalabilirim, hiçbir yerde kalmadığım için.